Rechtbanken en gerechtshoven zijn “feitenrechters”.  Dat horen ze tenminste te zijn, maar daar komt soms niet veel van terecht.

De gemeente Utrecht voerde 15 maart 2006 in een procedure bij de rechtbank Utrecht aan ( in een conclusie van dupliek) dat in 2010 zeker aan de grenswaarde voor NO2 zou worden voldaan. Dat zou nog onlangs gebleken zijn uit berekeningen die uitgevoerd waren voor het ontwerp Actieplan Luchtkwaliteit Utrecht 2006 – 2010 en het zou bevestigd kunnen worden door deskundigen van de gemeente Utrecht.

Om het betoog kracht bij te zetten werd als bijlage (“productie”) bij de conclusie van dupliek het ontwerp Actieplan Luchtkwaliteit Utrecht 2006 – 2010 meegestuurd. De enige productie. Bovendien helemaal geen dikke productie. En met veel plaatjes. Kortom: 10 minuutjes bladeren en lezen en je bent er doorheen.

Op p. 34 van dat ontwerp-Actieplan staat een kaart met opschrift  “2015 NO2 jaargemiddelde toekomstige ontwikkeling met maatregelen”. Op die kaart staan wegvakken op de Graadt van Roggenweg, Paardenveld, Weerdsingel, Oudenoord, Kinglaan, Waterlinieweg, Schweitzerdreef, onmiskenbaar in roze en rood aangegeven (> 40 microgram/m3). In de tekst onder het plaatje op p. 34 staat duidelijk dat er in 2015 nog “enkele knelpunten” over blijven.

Kortom, uit de productie blijkt zonneklaar dat in 2010 helemaal niet aan de NO2-norm wordt voldaan en dat dat zelfs in 2015 nog niet geval is.

Dat de gemeente zwart op wit beweert dat uit berekeningen is gebleken dat in 2010 aan de NO2-norm wordt voldaan terwijl de gemeente er kennelijk vanuit gaat dat dat zelfs in 2015 nog niet het geval is, geeft er blijk van dat de gemeente Utrecht er niet tegen opziet om in gerechtelijke stukken de waarheid geweld aan te doen. Maar als rechters (het waren er notabene drie) tot bewijs dienende producties (ook niet als het maar één is) niet lezen en de vordering afwijzen dat er extra maatregelen genomen moeten worden om in 2010 aan de NO2-normen te voldoen, dan is er toch iets goed mis met rechterlijke macht.